دوستی در چهارده روایت

انتشارات نگاه معاصر منتشر کرد:

نخستین بسترهای تفکر فلسفی درباره دوستی را می‌توان در فرهنگ یونان باستان یافت. وقتی از فرهنگ یونان باستان سخن می‌گوییم باید به این توجه داشته باشیم که تصویریونانیان از جهان و روابط اجتماعی با دیگر نقاط دنیای آن روز به ویژه شرق آسیا تفاوت‌های متمایزکننده‌ای داشته است. فردیت گرایی و دنبال کردن اهداف شخصی یکی از مختصات قابل توجه این جماعت بود. آنان بر این باور بودند که بودن در اجتماع نباید مانع رسیدن به خواسته‌های فردی انسان شود. مقتضای این فردیت گرایی این بود که آنان خود را به مثابه افرادی منحصر به فرد، با نگرش‌ها و اهداف مشخص و متمایز در نظر بگیرند. در فاصله قرن ششم تا سوم قبل از میلاد، بسیاری از یونانیان این مجال و فرصت و انگیزه را داشتند که در شرایط دشوار سفر کنند تا از بامداد تا شامگاه در مراسم شعرخوانی و نمایش در اپیداروس شرکت کنند. اپیداروس سالن تئاتری بود با امکان حضور جمعیتی چهارده هزار نفر، چیزی که حتی امروز هم در بزرگ‌ترین سالن‌های دنیا کمتر دیده می‌شود. همین مطلب درباره ورزش نیز صادق بود و آنان حتی در زمان جنگ، ابزار و آلات جنگی را رها می‌کردند تا از لذت بازی و تماشای بازی‌های المپیک برخوردار شوند. این شگفت است که یونانیان در این زمان به این اندازه مجال و استقلال عمل داشته‌اند که می‌توانسته‌اند علایق هنری و ورزشی خود را به نحوی جدی و بدون مانع دنبال کنند.