قصه‌های شاهنامه (۲)

انتشارات آستان مهر منتشر کرد:
در روزگاران دیرین پادشاهی به نام ضحاک بر ایران و توران حکمرانی می‌کرد. ضحاک پادشاه ستمگری بود که هزار سال حکومت کرد.
در این دورهٔ هزار ساله آیین و رسم فرزانگان تباه شد و بد سیرتی جای آن را گرفت. ارزش هنر نزد همه از بین رفته بود و مردم به جادوگری گرویده بودند. راستگویی تبدیل به بدی و دروغ مبدل به نیکی شده بود.
همه جا را بدی فرا گرفته بود و از نیکی تنها نهانی سخن به میان می‌آمد. دو بانوی پاک سرشت را که از خواهران پادشاه پیشین بودند، به دربار ضحاک آوردند و در آنجا به آنها جادوگری آموختند.
آری، روش ضحاک ستمگر اینگونه بود. او کاری جز قتل و غارت و جادوگری نمی‌دانست. بر روی شانه‌های ضحاک دو اژدها وجود داشت که خوراک آنها مغز سر انسان بود. به همین دلیل هر روز دو تن از جوانان شهر را سر می‌بریدند و و مغزشان را غذای آن دو اژدها می‌کردند.