گروهی از هنرمندان با رساندن یک سبک هنری به قله‌ی خود مطرح می‌شوند و گروهی دیگر با ساخت سبک یا مکتب خاص خود، ماندگار می‌شوند. وحشی بافقی، یکی از شاعران کلاسیک ماست که سبک «واسوخت» را مدیون او هستیم. پیش از او تمام شاعران فارسی به‌طور سیستماتیک به عشق شرقی پای‌بند بودند؛ معشوق را در کمال اعلا و خود را در ضعف و حقارت کامل معنا می‌کردند اما وحشی بافقی این رویه را شکست.
البته نه اینکه مانند عشق غربی، نگاه خود را کاسب‌کارانه بر سود و زیان یک رابطه استوار کند اما نشان داد که معشوق می‌تواند خطا کند و عاشق هم می‌تواند کمی و کاستی و ضعف و خیانت او را به رویش بیاورد؛ با هم شعری می‌خوانیم در همین حد و حدود مضمونی از دیوان وحشی بافقی:
تکیه کردم بر وفای او غلط کردم، غلط
باختم جان در هوای او غلط کردم، غلطعمر کردم صرف او فعلی عبث کردم، عبث
ساختم جان را فدای او غلط کردم، غلطدل به داغش مبتلا کردم خطا کردم، خطا
سوختم خود را برای او غلط کردم، غلطاینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود، بد
جان که دادم در هوای او غلط کردم، غلطهمچو وحشی رفت جانم درهوایش حیف، حیف
خو گرفتم با جفای او غلط کردم، غلط
محسن چاوشی در آلبوم «من خود آن سیزدهم» این غزل را با یک موسیقی زیبا، بازخوانی کرده است.