شراب خام رمان دیگری است از اسماعیل فصیح. داستان روایتی ساده دارد و قلم گیرای نویسنده، خواننده را تا انتهای کتاب با خود همراه می‌کند.

جلال آریان، راوی ثریا در اغما در این داستان در ایران به سر می‌برد و درگیر ماجراهایی عاطفی، کاری و حتی جنایی می‌شود. او خواهری به نام فرنگیس، برادری بیمار به نام یوسف و دوستی یگانه به نام ناصر تجدد دارد: شبی که از تشییع جنازه برگشته بودم به قدری داغون بودم که می‌خواستم خودم را بکشم. دستم را توی آب داغ دستشویی فرو کرده بودم و می‌خواستم با تیغ رگ دستم را بزنم. وقتی آب زیاد داغ باشد تیغ درد نمی‌آورد. اما روز بعد یادم رفته بود. حالا همه‌چیز خاطره شده. تمام حادثه‌ها بعد از مدتی خاطره می‌شوند و بعد هیچی. ولی آدم پوست‌کلفت و قوی می‌شود. کسانی که رنج برده‌اند و خوب شده‌اند، قوی‌ترند.