چهرهٔ محمد در هم بود چند بار لرزش پره‌های بینی او را دید بعد از لحظاتی صدای خش دارش درآمد:

_همیشه به پدرم تکیه داشتم وقتی دستش رو روی شونه‌های من میذاشت حس میکردم یه  کوه پشتمه. می‌دونم بخاطر من از تمام خوشی هاش گذشته. اون بخاطر من فداکاری کرده که شاید کمتر کسی این کارو کنه. بخاطر آسایش ما آرامش خودش رو حروم کرده و از صبح تا دیروقت مشغول کار و تلاش بود،   اما ازدواجش بدجوری دل منو شکونده نمیتونم خودم رو قانع کنم که به دیدنش برم، هرچند که دلتنگش باشم.