انتشارات نیلا منتشر کرد:
باوِری را که بلدید، نه؟ در باوری بود که اولین بار چشمم به جمال هری تال بویز افتاد. آن روزها نویسنده بودم و در آپارتمان پنج طبقهٔ بی‌آسانسوری نزدیک یک گرمخانه‌ای مردانه زندگی می‌کردم. آن موقع نمی‌دانستم هری تال بویز هم در همان ساختمان زندگی می‌کند، هرچند البته با بوی هم بخوری که در طبقات پایین‌تر می‌پیچید آشنا بودم. میانهٔ تابستان بود که دیدمش، چلهٔ تابستانی منهتن، وقتی حرارت مذاب مثل بختک به تن شهر فرود می‌آید و جای همهٔ فعالیت‌های آدم‌ها را بده بستان بی‌رمق میانی جسم و مایعات می‌گیرد، یک جور جذب و دفع متقابل؛ و این زمانی ست که همهٔ جاندارانی که عقل سلیم دارند کاملا به خواب عمیق تابستانی فرو می‌روند.