انتشارات هشت منتشر کرد:
کاسردار خوب می‌داند چگونه باید آن‌ها را غافل گیر کند. مکان مناسبی می‌یابد و سنگر می‌گیرد. می‌نشیند و پای راستش را خم می‌کند و برنو را می‌نشاند روی زانوی چپش؛ نفس را در سینه حبس می‌کند. انگشتش روی ماشه ثابت می‌ماند. تمام جانش را می‌کند چشم و آن را می‌دوزد به سواری که پایین تنگه جلوتر از همه سرخوشانه گله‌ها را پیش می‌راند و دزدانه اطرافش را می‌پاید. کاسردار زیر لب وردی می‌خواند و ماشه را می‌چکاند. صدای شلیک برنو می‌پیچد توی کوه، تیر بر سینهٔ سوار می‌نشیند و او را از روی اسب کله پا می‌کند. برای لحظه‌ای وحشت همه را فرا می‌گیرد…