انتشارات علم منتشر کرد:
وقتی من بچه بودم، در خانه کتاب‌‎‌هایی به زبان فرانسه نیز باید می‌‎‌خواندیم. یکی از این کتاب‌‎‌های فرانسوی Les Memoare dun Ane (خاطرات یک الاغ-یا خر) نام داشت. جز این مورد استثنایی من همیشه با خود فکر می‌‎‌کردم خاطره‌‎‌نویسی کاری است فقط در حیطهٔ رؤسای جمهوری، نخست‌‎‌وزیران، کاشفان، ژنرال‌‎‌های چهارستاره (ارتشبدها) و احتمالاً یکی دو وزیر خارجه و همچنین غول‌‎‌های عرصهٔ ادبیات. به‌‎‌نظر من چنین می‌‎‌آمد که خاطره‌‎‌نویسی برای یک روزنامه‌‎‌نگار و یا در واقع خود را در ردیف شخصیت‌‎‌هایی که نام بردم قرار دادن، کاری است که اندکی گستاخانه به‌‎‌نظر می‌‎‌آید، به‌‎‌ویژه روزنامه‌‎‌نویسی که در طول حیات حرفه‌‎‌ای خویش همواره چنین آموزش دیده و بار آمده که باید خود و احساسات شخصی‌‎‌اش را همیشه از متن حوادث کاملاً دور نگاه دارد. مخصوصاً در مورد من که نسل اندر نسل اهل «بُستُن» بوده‌‎‌ام و مردم این شهر همیشه به فرزندان خود، از همان زمان کودکی یاد می‌‎‌دهند که دربارهٔ سه موضوع یعنی خانواده، پول و سکس، همواره دهان خود را بسته نگاه دارند.