انتشارات قصه باران منتشر کرد:
… و بالاخره استاد آن شب به ما گفت که آدم باید از خودش انتقاد کند؛ یک خودانتقادی تمام عیار. من و سامی چند روز رفتیم با هزارتا مکافات توی کوه و با هزار بدبختی و شکم گرسنه برگشتیم. این اولین مرحله بود. بالا، پایین. سرازیری، سراشیبی قانون سازمان بود دیگر. بعدش استاد جزوه‌های جدید را می‌داد دست ما. می‌بردیم خانه. ورق به ورق می‌خواندیم. چند روز بعد دوباره رفتیم در همان خانه استاد ما را خواسته بود. ناگهان جلوی خودمان یک جمع چندین نفره را دیدیم. جدا جدا نشسته بودند. اول سامی رفت نشست جلوی همه. من صورتم سرخ شده بود. استاد دست سامی را گرفت. برد کنار خودش نشاند. گفت که شروع کن. حالا خودانتقادی داشت شروع می‌شد. سامی از اولش شروع کرد. گفت: «آن مردک را بردیم فلان جا. سه روز بعدش یقهٔ فلانی را گرفتیم. چپاندیمش تو انباری که یالله آدرس فلان زن را به ما بده وگرنه داغونت می‌کنیم. تو تابستون پارسال هم یکی از علاف‌های محل رو برده بودیم رو پشت بوم. می‌خواستیم آویزونش کنیم از لبهٔ پشت بوم. چون حوصله مون سر رفته بود. یک بار هم رفتیم تا راه آهن جیب بری. کیف قاپی.» سامی همین طور بی‌وقفه ادامه می‌داد. وسط کله‌ام داشت می‌ترکید. دیگه نفسم گرفت. یک چیزی تو معده‌ام داشت تکان تکان می‌خورد. بلند شدم. خودم را پرت کردم در حیاط.