مخاطب در تئاتر مشقت

انتشارات دریابیگی منتشر کرد:
در میان نظریه پردازان تئاتر در سدهٔ اخیر، آنتونن آرتو، مبدع تئاتر مشقت (شقاوت/ خشونت)، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. تئوری‌ها و آثار آرتو، نمایشنامه نویس، شاعر، بازیگر و کارگردان فرانسوی در توسعه تئاتر تجربه گرا بسیار مؤثر بوده است. آوانگاردیسم نو بعد از جنگ جهانی دوم به نظریات حیرت انگیز و پوینده آرتو مدیون است. او در اوایل دهه چهل با تألیف آثار خود خط بطلانی بر هژمونی هنر و ادبیات مسلط عصر خود کشید، وی علت اصلی انزوای تئاتر پس از رنسانس را تئاتر توصیفی و روایی یا تئاتر متکی به داستان سرایی می‌دانست. آرتو در طول زندگی هنری پر فراز و نشیب خود همواره به تئاتر فرانسوی که تحت سیطرهٔ کلمات و نمایشنامه نویس بود، حمله کرد. او در دهه ۱۹۳۰ اعلام کرد که: «تئاتر هرگز اهمیت خود را باز نخواهد یافت مگر این که تماشاگر را به تماشای ته نشین‌های حقیقی رؤیاها فراخواند.»