انتشارات علی منتشر کرد:
دستپاچه توی کیفم دنبال کلید می‌گشتم، دستی از پشت سر، گوشهٔ مانتوام را گرفت و به سمت خود برگرداند. نگاهم در نگاهش گره خورد، چشم‌هایی که روزهای متوالی برایش اشک ریخته بودم و ثانیه‌ها و ساعت‌ها منتظر برگشتنش بود. نگاهی که اویل دوران شبابم عمیق عاشقم کرده بود. او که نوش داروی بعد از مرگ سهراب بود، کاوه…
مانتویم را کشید به سمت خودش رو به رویم ایستاد و سرش را نزدیک کرد. لبانم قدرت حرف زدن نداشت، چانه‌ام می‌لرزید. .
اشک روی گونه‌هایم سر می‌خورد، بازوانم لای هر دو دستش گیر بود. با لحن تندی گفت:
- کجا؟ از من فرار می‌کنی؟ وایستا می‌خوام باهات حرف بزنم، منم کاوه…
فشاری به سینه‌اش دادم و خودم را عقب کشیدم تا دستانش بازوانم را ول کند…