انتشارات ایجاز منتشر کرد:
صدای نی و ناله شنیدم. سرم را به این سو و آن سو چرخاندم تا بینم صدا از کدام سو می‌آید. وقتی پشت سرم را نگاه کردم، دیدم در فاصلهٔ کمی، روی تپه‌ای، زنی با چادری سیاه دو زانو نشسته و دست‌هایش را رو به آسمان گرفته و ناله و فغان می‌کند. صدا آشنا بود، چهره‌اش آشناتر! بله، درست حدس زدم. او مادرم بود، ولی چرا گیسوانش سفید شده بود؟ چرا پیر شده بود؟
به سوی پیرمرد برگشتم تا علت گریهٔ مادرم را بپرسم ولی باز دیدم صدا ندارم. پریشان شدم و خواستم داد بزنم تا صدایم در آید ولی بی‌فایده بود. پیرمرد نزدیک‌تر آمد؛ کاملا خونسرد بود. خم شد و کنار گوشم آهسته گفت:
-تو با روحت پیش منی. تو که می‌دانی در عالم معنا، جسم علیل است، پس دل گشا تا چشم دلت و زبان روحت باز شود.