انتشارات یکشنبه منتشر کرد:
ناتالی: می‌تونستی کمکشون کنی.
سهراب: من بهشون کمک می‌کردم. ازشون عکس می‌گرفتم.
ناتالی: این چه جور کمکیه؟
سهراب: جمع آوری شواهد از یه جنگ نابرابر، نشون دادن واقعیت‌ها. اگه آدمایی مثل من نباشن، کی می‌فهمه تو جبهه‌ها چه خبره؟
چند قطره اشک از چشم ناتالی می‌آید. ناتالی دستمالی از کیفش در می‌آورد. جمشید دل داری‌اش می‌دهد.
جمشید: [با مهربانی] عزیزم…
سکوت.
سهراب: [به عصایش تکیه می‌کند و به سختی از جایش بلند می‌شود. رو
به ما] کاش من هم می‌تونستم اینجوری گریه کنم. ولی نمی‌تونم. اگه نتونم احساسم رو کنترل کنم… چه جوری کارم رو انجام بدم؟ منم دلم می‌خواست همهٔ اسلحه‌ها رو از بین ببرم، همهٔ جنگا رو متوقف کنم و آدم‌ها رو نجات بدم. ولی نمی‌تونم. کار من نیست.
بخشی از نمایشنامه