زیرا که همچنان

انتشارات هشت منتشر کرد:
خاربوته‌ای خشک و تیغ دار، اما پرهیاهو. انگار که سر به سرمان گذاشته باشد، پا به پای امان وسط آن خلنگزار و صحرای برهوت می‌دوید. گاهی سد راه‌مان می‌شد، اما سماجت امان را که می‌دید، با قدرتی که انگار از صد اسب بخار به عاریه گرفته بود، سعی می‌کرد هرچه بیشتر از ما سبقت بگیرد، تا سبکبالی‌اش را شوخ چشمانه به رخامان کشیده باشد. گرد و غبار که شروع شد، هر دوی‌مان حس کردیم که دنیا به طرز دلهره آوری ترسناک شده است. انگار جای دیگری بودیم. یقهٔ پیرهن‌ام را تا گوش‌ها بالا کشیده بودم اما گرد و غبار با آن هیاهوی بی‌افسار، موذی‌تر از این حرف‌ها بود. این را هردوی‌مان فهمیده بودیم. گم شدن توی خلنگزار گرم و سوزان به آن درندشتی و بی‌در و پیکری. بی‌آنکه به گذشته‌ها فکر کنیم، به خانواده، شهر، کشورمان و یا حتی به جنگ، خون، تیربار، بمب و مسلسل و نارنجک و هزاران کوفت و بدبختی دیگر و این که چرا ما دو نفر… آنجا تنها؟ … انگشت‌های‌مان را به هم قلاب کرده بودیم. این تنها راه بود، شاید هم بهترین راه برای آن که یکدیگر را گم نکنیم. حالا دیگر کوله‌هایمان هم سنگینی اضافه‌ای بود که روی دوش‌های کج شده و نحیف‌مان حس می‌شد.