انتشارات باد و ترفند منتشر کرد:

ادبیات مجموعه تظاهرات هنری هر قوم است که در زبان تجلی می‌یابد. با این توضیح که در کارکرد ادبی زبان، ارتباط صرفا به سوی خود پیام میل می‌کند و پیام به خودی خود، کانون توجه می‌شود. «ادبیات شکل دیگر کاربرد زبان؛ یعنی شکل نامتعارف و غریب آن را نمایش می‌دهد. چه در حالت عادی، زبان، ارجاعی است که به چیز معینی اشاره می‌کند؛ در حالی که در ادبیات، زبان، اشاره یا دلالت بر موضوع معینی ندارد؛ بلکه از چیزی تعبیر می‌کند که مخاطب را دچار انفعال عاطفی و نفسانی گرداند. به عبارت دیگر پیام اثر ادبی معطوف به خود اثر است و ارزش اثر قائم به ذات خویش است.» (انوشه، ۱۳۷۷:۷۷۵)

با بررسی این کاربرد زبان، می‌توان به دنیای ادبیات راه یافت و راه شکل گیری اثر ادبی را بازشناخت. با تأکید بر ساختار اثر ادبی، بحث از پایه‌های زیبایی شناسانه، با تمرکز بر خود اثر ادبی نیز به میان می‌آید. خود اثر، متشکل از ساختار یا شکلی است که از عناصر و نسبت‌های میان آن‌ها به وجود می‌آید. تلاش برای ادراک نسبت‌های درونی این عناصر به منظور شناخت گستردهٔ روابط و دلالت‌ها، بی‌تردید یک بررسی ساختاری است.