کاش آدم می‌توانست کاسهٔ سرش را بگیرد زیر شیر آب و محتویاتش را کامل بشوید، بعد مثل یک گوی شیشه‌ای شفاف بدهدش دست یک نقاش عاشق تا روی دیواره‌هاش باغ پر از شکوفهٔ بهاری بکشد.

«مدام» داستان این حسرت است. حسرت تجربهٔ فردایی که هذیان هزاربارهٔ گذشته نباشد.