محمد سجاد شرم زده سرش را پایین انداخت و سکوت کرد. فرهاد سنگین‌تر و آزرده خاطرتر از قبل ادامه داد:

_مشکل ما بی‌اعتمادی مریم به من بود. من بیست و سه سال چشمای مریم رو که منتظر یه واکنش غلط از من بود که بهم سرکوفت بزنه «اگه بچهٔ خودت بود اینکارو نمی‌کردی» نادیده گرفتم اما آخرش چی شد؟ وقتی تو حتی خونه ت رو هم از ما جدا کرده بودی و من دستت رو گرفته بودم که رو پای خودت بایستی توی چشمام زل زد و گفت می‌ترسه پدری کردن برای تو رو یادم بره!

گفت تازگیا فهمیده دلت پیش دختر داییت گیر کرده و می‌ترسه بخاطر اسمت که به اصالت من گره خورده حسرت داشتن عشقتداغ روی دلت بذاره!

لحن پردرد و گله فرهاد شانه‌های محمد سجاد را بیشتر خم کرد و سرش را پایین‌تر گرفت. زبانش بند آمده بود و باز هم تنها جوابش سکوت بود.