«سفر به سرزمین غریب»، یازدهمین رمان منتشرشدهٔ «دیوید پارک» است که اهمیتِ رستگاری، هم به صورت همگانی و هم غیرهمگانی را در رمانی موجز (زیر دویست صفحه) و به‌شدت صمیمانه دربارهٔ ضعف‌ها و مصیبت‌های شخصی، بیش از پیش مورد بررسی قرار می‌دهد. پارک از چشم‌انداز یک‌دست سفید و کمابیش رسوخ‌ناپذیر میانهٔ زمستان استفاده می‌کند تا سفرِ احساسی و واقعی تام، پدر میانسال سه کودک را بررسی کند. او از محل زندگی خانواده‌اش نزدیک بلفاست جدا می‌شود تا پسرش لوک را از دانشگاهش در ساندرلند بردارد و برای کریسمس با خود به خانه بیاورد. فرودگاه‌ها تعطیل شده‌اند و لوک که احتمال می‌رود آنفلوانزا گرفته باشد، در خوابگاهِ دانشجویی تنها مانده و تنها راه بازگرداندنِ او استفاده از کشتی ترابری برای جابه‌جایی ماشین است. تام، عکاسی است که برای جاهای مختلفی کار می‌کند، «چندان شبیه اَنسِل آدامز نیست. فاقد هرگونه رمز و رازی است. » او از دوربینش به عنوان سپری استفاده می‌کند تا بدون آن‌که بیش از حد به زندگی نزدیک شود، تصویری از آن را به سوی خودش بتاباند. او دو پسر دارد و یک دختر خیلی کوچک‌تر به نام لیلی که موهبتی غیرمنتظره برایش بوده است. رابطهٔ خودش با پدرش البته این‌طور نبوده و سخت و اغلب تحقیرآمیز پیش می‌رفته است. پدرش کارگر بوده و کارهای یدی انجام می‌داده بعدها بر اثر پارکینسون از دنیا رفته است. در هر صورت، تام مستعد افسردگی و سوءظن است و سفرِ به‌شدت اضطراب‌آورش با ماشین که اغلب در تنهایی سپری می‌شود، حالت سفری مذهبی را به خود می‌گیرد و فرصتی است برای تفکر و همان‌طور که به تدریج روشن‌تر می‌شود، فرصتی است برای پرداختن کفارهٔ گناهان.