پروانه سراوانی در این داستان، به خوبی زنی را به تصویر می‌کشد که در برابر سختی‌ها، واخوردگی‌ها و بی‌رحمی‌های زندگی مقاومت می‌کند و می‌جنگد.

او تصمیم میگیرد یک تنه ناجی خودش، زندگی‌اش و فرزندانش شود. روایت سراوانی قوی، منسجم و خلاقانه است. قدرت نویسندگی او در کنار نگاه موشکافانه و عمیقش

به قضایا و موقعیت‌ها اثرش را تبدیل به اثری خواندنی و درخور توجه کرده است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «خسته بودم از تحمل سنگینی دروغی که به همه گفته بودم. راست گفتن و راستگویی برایم افتخار نبود، از خصایص وجودم بود. چند سال بود

که برای همه نقش بازی کرده بودم، دروغ گفته بودم. راست نبودم. حالا آسودگی داشت آرام آرام می‌خزید زیر پوستم.»