انتشارات شهرتاش منتشر کرد:

اصل زیربنایی پیاده‌روی این نیست که فرد بزرگ‌سال کودک را برای پیاده‌روی به همراه ببرد بلکه این کودک است که برای پیاده‌روی می‌رود وفرد بزرگ‌سال فقط او را همراهی می‌کند. این است آن‌چه اتفاق می‌افتد. کودک برای پیاده‌روی می‌رود. چیز جالبی می‌بیند و برای مشاهده می‌ایستد. اگر به اندازهٔ کافی علاقه‌مند باشد احتمالا می‌نشیند تا به آن نگاه کند. کار فرد بزرگ‌سال این است که به دنبال کودک برود و از او حمایت کند.

روزی دکتر مونته‌سوری در یک جادهٔ طولانی در حومهٔ شهر سانفرانسیسکو در ایالت کالیفرنیا. فردی ژاپنی را می‌بیند که با کودکش راه می‌رود. کودک به آهستگی راه می‌رفت. معمولا کودکان دوست دارند بدوند؛ اما این کودک به آهستگی راه می‌رفت. معمولا کودکان دوست دارند بدوند؛ اما این کودک به آهستگی راه می‌رفت. گام‌های پدر با گام‌های کودک هماهنگ شده بود و کودک را همراهی می‌کرد. ناگهان کودک شلوار پدر را گرفت. دکتر مونته سوری پشت سرآن‌ها قدم می‌زد و کنجکاو بود تا ببیند چه اتفاقی می‌افتد. پدر فقط با پاهای باز می‌ایستد و کودک شروع به دویدن به گرد پاهای او می‌کند. تا وقتی کودک این بازی را به پایان می‌رساند پدر با صبوری اما جدی هم‌چنان می‌ایستد. وقتی کودک دوباره شروع به راه رفتن می‌کند پدر به آهستگی به دنبال او می‌رود. دکتر مونته‌سوری با علاقهٔ فراوان آن‌ها را دنبال کرد. بعد از مدتی کودک کنار دیوار نشست و پدر به آرامی کنار او نشست.

در مورد این نمونه پیاده‌روی، فرد بزرگ‌سال به دنبال کودک می‌رود و می‌بیند چه چیزهایی در کودک علاقه ایجاد می‌کند و بنابراین به او اجازه می‌دهد به دنبال نیازهای طبیعی‌اش باشد؛ بدین‌ترتیب در خانه کودکان. ما نیز کودک را دنبال می‌کنیم و اجازه می‌دهیم به پیش‌برود و کم کم با مشاهدهٔ کارهایی که انجام می‌دهد نیازهایش را کشف می‌کنیم و در برآورده ساختن آن‌ها به او کمک می‌نماییم.