«مجمع‌الجزایر» نوشتهٔ «اینگر-ماریا مالکه» با ترجمهٔ حسین تهرانی در نشر خوب منتشر شد. در آغاز داستان می‌خوانیم: «۹ جولای ۲۰۱۵، ساعت چهارده و دو سه دقیقه. در لا لاگونا، پایتخت قدیمی مجمع‌الجزایر، دمای هوا ۱/۲۹ درجه است. در ساعت هفده و بیست‌وهفت دقیقه دمای هوا به اوج خود خواهد رسید و ۳/۳۱ درجه خواهد شد. آسمان صاف، بی‌ابر و آبی‌اش چنان روشن است که می‌تواند سفید هم باشد.» «داشتن امتیاز و حق ویژه» چیزی است که فقط نصیب دیگران می‌شود. این را خولیوی پیر می‌گوید. او با بیش از نود سال سن به شغل نگهبانی مشغول است. خولیو در جنگ داخلی پیام‌رسان بود؛ فاشیست‌ها اسیرش کردند، بعد فرار کرد و دوباره برگشت و امروز از آخرین دروازهٔ زندگی سالخوردگان جزیره محافظت می‌کند. زخم‌ها و شکاف‌ها چنان عریان است که از میان آن چهرهٔ پلید دیکتاتورها آشکار می‌شود. اینگر-ماریا مالکه، نویسندهٔ باسابقهٔ آلمانی در کتاب «مجمع‌الجزایر» یک قرن تغییرات اساسی، شکاف‌های اجتماعی و طبقاتی، انتظارهای کوچک و بزرگ مردم و نسل‌ها و نیز دیگر دستاوردهای اجتماعی مردم را با روایتی خاص بیان می‌کند. مالکه با نوشتن این رمان توانست در سال ۲۰۱۸ جایزهٔ کتاب سال آلمان را از آنِ خود کند و به سرعت به یکی از مطرح‌ترین نویسندگان زن آلمان تبدیل شود. او در بیشتر داستان‌هایش چه از لحاظ فرم و چه محتوا توانسته تکنیک‌های قابل ملاحظه‌ای ارائه دهد. مالکه در «مجمع‌الجزایر» دربارهٔ سه خانواده از طبقات مختلف اجتماعی می‌نویسد. تبعیض‌ها را بیان و آشکار می‌کند. تاریخ استعمار و تاریخ دیکتاتورهای قرن بیستم را از جزیرهٔ «تنریف»، یکی از هفت جزیرهٔ مجموعه‌جزایر قناری، آغاز می‌کند. جایی که ژنرال فرانسیسکو فرانکو دیکتاتور اسپانیا کودتای خود را علیه جمهوری‌خواهان این کشور در سال ۱۹۳۶ آغاز کرد. کشوری که در آن سربازان، زنان و کودکان برای فرار از جنگ بی‌رحمانه داخلی در آن فریاد می‌زدند: «زنده باد مرگ».