ای دل خون شار، تو حالا به من در کاری! _می خواهم هم این جا، فراسوی هرگونه سنجش هم چون یک میل غریزی-سر تکریم خود را بیش از هرچیز در برابر شهناز تیمور لنگ، در مقابل آن زنانه گی شریف، آن زنانه گی از دست رفته، فرود بیاورم؛ آن که جز نقشی از او بر جای نمانده است! اف بر آن کسانی که تنها به نقش عقیم شهناز و تیمور در می‌آیند-آن هنرپیشه گانکه جز تقلب چیزی در توبرهٔ خود ندارند: هم آنانی که چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند! -هم انانی که از تنهایی وحشت دارند و نیز از جنگیدن و از رویاروی شدن با خود-واز سر این هراس خودرا به تاراج می‌دهند، وخود به صورت خویش تف می‌اندازند: هم آنانی که می‌خواهند تنها بر صحنهٔ دروغ -بازی شبه هنرمندانه بدرخشند ونه همچون یک هنرمند راستین و جنگ جوی در صحنهٔ تراژیک زندگی، پس، زنده باد تنهایی، زنده باد خون، زنده باد انتقام، زنده باد همهٔ آن چیزهایی که انسان را شریف می‌گرداند و از هرگونه هرزه گی می‌رهاند. اراز ملک لشکر را به سفر حاضرکن! . اکنون تیمور ملک خود به تنهایی یک سپاه عظیم است. چرا که او همهٔ شهنازش را از دست داده و خواست انتقام در او قوت گرفته است؛ اما دیگر مغولان نیستند. بلکه حالا هرزه گان در کارند:

فرومایه گان شهوت پرست! -پس من نیز به خود می‌گویم: لشکر را به سفر حاضر کن! این جنگ نحس پایان ندارد!