یکی از همین روزها ماریا

لیلا می‌گوید: «بکشش، بلدید که.»

می‌گویم: «ماریا را؟ آن هم حالا.»

با خشم نگاهم می‌کند. می‌گوید: «شاید هم ماریا را. فقط یک گزلیک دسته استخوانی می‌خواهد و یک جمدان و البته قبلش هم یک پیاله شراب چند ساله سی مسموم، هدیهٔ عمو یا چه می‌دانم کی.»