آخرین نخست وزیر: زندگی و زمانه میرحسین موسوی

کتاب «آخرین نخست وزیر» نوشتهٔ جواد موگویی در ۱۹ فروردین ۱۳۹۵ و به کمک جمعی از دوستان و همکارانش با وجود منابع اندکی که در اختیار داشتند گردآوری شده است. ایدهٔ این کتاب در زمان نوشتنِ کتاب «اسرار آیت» به ذهن موگویی خطور کرد. بعد از شهید باهنر، موسوی آخرین نخست وزیر پس از انقلاب اسلامی بوده است که تا به حال کسی به فکر نوشتن زندگی‌نامه او نیفتاده بود. موگویی شروع به خواندن خاطرات سیاسی مبارزان پیش از انقلاب و تمام اسناد و مدارکی که گردآوری شده بود کرد تا اطلاعاتی از زندگی موسوی قبل از انقلاب و فعالیت‌های او و همسرش به دست آورد. این کتاب جلد اول از دو جلد زندگی‌نامهٔ موسوی است که توسط انتشارات شهید کاظمی منتشر شده است.

موضوع کتاب آخرین نخست وزیر

موضوع کتاب آخرین نخست وزیر دربارهٔ زندگی‌نامه مهندس میرحسین موسوی بین سال‌های (۱۳۲۰-۱۳۶۸) است. بازهٔ زمانی که در این کتاب به آن اشاره شده از زمان تولد تا استعفای او از سمت نخست وزیری را شامل می‌شود، دوره‌ای از زندگی موسوی که شاید درجای دیگری اشاره یا صحبتی این چنین نشده باشد. در بخش اول کتاب به دوران کودکی و خانواده او پرداخته شده، پس از آن به دوران نوجوانی و جوانی و علایق موسوی و فعالیت‌های هنری، فرهنگی و سیاسی او و همسرش زهرا رهنورد پرداخته می‌شود. بخش‌هایی از کتاب به دوران نخست وزیری و اختلافاتش با رییس جمهور وقت و کابینه‌اش که سرانجام منجر به استعفای وی از سمتش می‌شود، می‌پردازد. موگویی در این کتاب برداشت‌ها و تحلیل‌های خودش را نیز از شخصیت و تفکرات میرحسین موسوی و وقایع تاریخی آن زمان آورده است.

دربارهٔ نویسنده کتاب آخرین نخست وزیر؛ جواد موگویی

جواد موگویی متولد ۱۳۶۴است که علاوه بر نویسندگی، به کارگردانی و مستندسازی هم می‌پردازد. اطلاعات زیادی از این نویسنده در دسترس نیست و فقط می‌توان از جمله آثار دیگر جواد موگویی به «از روزنامه زن تا زندان زنان»، «خون دل»، «غبار در خرداد» و «کابوس در بیداری» اشاره کرد.

جملاتی از کتاب آخرین نخست وزیر

سید حسین موسوی خامنه‌ای زمستان سال ۱۳۲۰، در روستای خامنه نزدیک تبریز، مهد مشروطه، زاده شد. پدرش اسماعیل، از تجار چای تبریز بود. میرحسین در خانواده‌ای ۶ نفری متشکل از ۳ برادر و یک خواهر در تبریز بزرگ شد. در روزگار سلطنت قاجاریه که تهران پایتخت بود، تبریز، مرکزی برای حفظ مرزهای ایران از تجاوزهای روسیه و عثمانی محسوب می‌شد که کم‌کم به شهر ولیعهدنشین این دولت تبدیل شد. تولد سید حسین موسوی با عصری بحرانی در تاریخ معاصر ایران هم‌زمان شد. وقتی سید حسین ۵ ساله شد، جنگ جهانی دوم به پایان رسید و کشور از اشغال متفقین خارج شد. وقتی سید حسین پا به دوران جوانی گذاشت، این تشکل، نقش اساسی و مهمی را در شکل‌گیری اندیشه‌های او داشت.

زهره کاظمی همان زهرا رهنورد است که پس از انقلاب، این نام را برای خود برگزید. اما از قرار معلوم پدر موسوی، او را دختری شایسته برای همسری پسرش نمی‌دانست و با این ازدواج مخالف بود، اما لاجرم در برابر خواست پسرش کوتاه آمد. عروس جدید خانوادهٔ موسوی، متولد ۱۳۲۴ در تهران، تقاطع خیابان صفی‌علی‌شاه و ظهیرالاسلام در خانه بزرگی نزدیک خانقاه دراویش صفی‌علی شاه زندگی می‌کرد. به گفته رهنورد، پدرش با رژیم شاه همیشه مخالف بود، مادر رهنورد، خانه‌دار بود و طبع شعر سرودن داشت. میرحسین موسوی مخالف رژیم شاه بود، اما رهنورد افکار دیگری در سر داشت. موسوی بر خلاف رهنورد، تکلیفش روشن بود. او با پیمان بود. اندیشه پیمان تلفیق سوسیالیسم با اسلام بود و موسوی شیفته این اندیشه بود. ترغیب پیمان برای پیوستن موسوی به مجاهدین خلق هم مانند حسن آلادپوش و عبدالعلی بازرگان راه به جایی نبرد و منجر به پیوستن موسوی به سازمان مجاهدین با نهضت آزادی نشد و موسوی ترجیح داد تنها به مطالعه کتاب‌های پیمان بپردازد، به فعالیت‌های هنری مشغول باشد و به دیدن گالری نقاشی تهران برود.