در این تیمارخانه نگاه تاریخی مجابی، مثل همیشه، با نگاه انتقادی و کنایه آمیز او درمی آمیزد و روایتی خاص، پر فراز و فرود و عجیب می‌آفریند.

مجابی در این داستان به سنت و مدرنیته و به انفجار خانواده سنتی در دنیای مدرن می‌پردازد. آنچه اثر او را خواندنی‌تر می‌کند استفاده ماهرانه از متون کهن تاریخی،

ادبی، عرفانی در میان داستان اصلی است که به نوعی تکرار تاریخ را به خواننده آگاه گوشزد می‌کند.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم: " در باغ نسترن، مردگان خاندان قجری ما به گشت و گذاری شنگولانه فضا را پر از خنده و گریه و تماشا کرده بودند. ترکیب این صداهای ناهمسان

از دور آن‌ها را مشتی بازیگر و معرکه گیر نشان می‌داد که نمونه‌ای از نقش‌های گذشته‌شان را برای تکرار در آینده بازسازی می‌کردند.