من می‌روم

انتشارات میردشتی منتشر کرد:

«نیکیلیک را، صبحی زیبا، آن دورها دید، تودهٔ کوچکی که رنگش به زنگار و سیاهی میزد، روی کوه یخی با صخره‌هایی قابل رؤیت، قربانی قدیمی در ماهوتی ژنده به گل نشسته بود…» (از متن کتاب)

و تمام داستان تقریبا ۱۸۰ صفحه‌ای ژان اشنوز، این نویسندهٔ معاصر فرانسوی، به ظاهر در جست وجوی همین کشتی نیکبیلیک است. کشتی‌ای که قهرمان داستان (به راستی اگر قهرمان‌مان فرر باشد، چه به نظر قهرمان واقعی برف و یخبندان و عتیقه‌های به گل نشستهٔ نیکیلیک‌اند، نه چیز دیگری) در روندی پیچیده و هیجان انگیز به دنبال آن است.

این رمان نه چندان نو، بازماندهی موج رمان نو ولی در واقع اثری پلیسی - جنایی است، نه چیز دیگری. رمانی جنایی که کارآگاه بیشتر از آن که یکی از شخصیت‌های کتاب باشد، خود نویسنده است و طنازانه وردست کودن کاراگاه، مای خواننده. روایت هوشمندانهٔ اشنوز از سفری فارغ از زمان، با بازی‌های جذابی در زمان به تاروپود هم تنیده شده اند: روندی در یک فصل، در میان حال و گذشته. حالی که به گذشته پیوند میخورد و آینده در این میان ناپدید میشود.