به وقت عقرب

او نیامده بود. دنیا داشت دور سرش میچرخید و آسمان با همه عظمت برایش به قفسی تنگ و تار می‌نمود. چشم بست و حرف‌های افشین را بخاطر آورد. با اولین دانهٔ برفی که روی مژگانش افتاد سربلند کرد و صورتش را در معرض شبیخون دلنشین گنبد مینا قرار داد. اولین برف زودهنگام آن سال به وقت عقرب.

افشین باید می‌آمد. و آن جملاتی را که شادی داشت زیر لب نجوا می‌کرد. می‌گفت: سرش را پایین گرفت و دور و اطراف را پایید. جز سکوت مطلق و سپیدی چیزی نصیب چشمان نم دارش نشد پلک زد و اشکش چکید…