طبقه ۹۹

انتشارات ستاک منتشر کرد:
هیلدا می‌گفت: «عشق تمرین مداوم عاشقی است. عشق ما را رها نمی‌کند. ماییم که عشق را رها می‌کنیم.» و همیشه از من می‌پرسید اگر مریض شود با او می‌مانم؟ اگر بدترین اتفاق‌ها برایش بیفتد در کنارش هستم یا نه؟ و من حالا که فرصت جواب دادن به او را از دست داده‌ام، جواب سؤال‌هایش را می‌دانم. می‌دانم که باید به او بگویم حتی با وجود بدترین اتفاق‌ها می‌خواهمش.
زندگی نمی‌گذارد ما از ضعیف بودن لذت ببریم یا به خاطر چیزهایی که ویران شده گریه کنیم. حالا دیگر سازگاری با شرایط یک انتخاب نیست، شرط زندگی کردن است. در این دنیای بی‌رحم عذاب و غصه هم ثروتی است که بازنده‌ها ندارند. ما باید چیزهایی را که خوشمان نمی‌آید و نمی‌خواهیم‌شان فراموش کرده و مصیبت را به طنز تبدیل کنیم تا بتوانیم هر روز صبح از رختخواب بلند شویم. مگر ما دقیقا همین کار را انجام نمی‌دهیم؟ مگر سعی نمی‌کنیم خشممان را نادیده بگیریم و خودمان را نسبت به مسائل فراوان متقاعد کنیم تا بتوانیم ادامه دهیم؟