انتشارات شیرازه منتشر کرد:
چرا برخی از کشورهای نفت خیز از پس بحران‌هایی که حاصل کاهش یا افزایش درآمدهای نفتی‌شان هستند بر می‌آیند و برخی دیگر نه؟ هیچ کدام از دو نظریه شناخته شده «دولت رانتی» و «نفرین منابع» که بر توصیف و توضیح علل فروپاشی دولت‌های نفتی متمرکز هستند توان پاسخگویی به این پرسش را ندارند. در این کتاب، تلاش می‌شود که با بهره گیری از مکتب نهادگرایی تاریخی پاسخی به این پرسش داده شود.
مدعای نویسنده آن است که میراث نهادی دورهٔ توسعه اولیه است که رهبران دولت‌ها را در طول بحران‌های اقتصادی و سیاسی بعدی، محدود با توانا می‌سازد. به عبارت دیگر، نهادهایی که رهبران کشورها در دوران‌هایی که به واسطه ضعف مخالفان با امکاناتی که رانت‌های نفتی در اختیارشان می‌گذارند ایجاد می‌کنند (یا نمی‌کنند) است که آن‌ها را برای مواجه شدن با بحران‌ها در دوره‌های بعدی توانمند می‌سازد تا دوام یابند (یا نیابند).