انتشارات گویا منتشر کرد:

مرد و زن در سکوت همدیگر را نگاه کردند. زن چهره‌اش را با دست‌هایش پوشاند. لوکوموتیو سوت کشید. صدای زنگ ایستگاه شنیده شد. به نظر رسید با سروصدای رهاشدن ترمزها، قطار هم خودش را کش داد و پیش از به راه افتادن رخوت و سستی را از تن گرفت. مرد فریاد زد:

- ماریا گریه نکن! همه چیز درست می‌شه.

زن پریشان از جاری شدن اشک‌هایش گفت:

- بشین، خوان.

در شکستگی صدایش محبت، عشق، ترس و تنهایی نهفته بود. قطار راه افتاد. دست‌های زن به نشانهٔ خداحافظی در هوا تکان می‌خورد. حالا همان خطوط اندک چهره‌اش هم زیر چین و چروک و سیل اشک ناپدید شده بود.