انتشارات مرکز منتشر کرد:
عتیقِ نیشابوری، صد و اندی سال پس از ترجمهٔ تفسیر طبری، در همان راهی که آن عُلمای ماوراءالنّهری هموار کرده بودند قدم برداشت. تأمل عتیق بر جزئیات و شرح دقایق ماجرا در میان تفسیرهای کهن فقط با ترجمهٔ تفسیر طبری قابل مقایسه است، با این تفاوت که روایت او بیش از آن که متّکی به هر روایت و منبع مکتوبی باشد، متّکی به خودِ اوست. قصّه‌هایی که از زبان او می‌خوانیم، از هر سرچشمه‌ای برآمده باشند، بعد از عبور از صافیِ وجود اوست که به دست ما رسیده اند-قصّه‌های آشنا و هزاران ساله‌ای که همهٔ آنها را بارها و بارها خوانده‌ایم و شنیده‌ایم، اما همه با لحن و زبانی چنان گرم و گیرا و دل انگیز روایت شده‌اند که گویی برای اوّلین بار است که به گوشمان می‌خورند.