انتشارات اطلاعات منتشر کرد:
در آینه طنزهای تاریخ‌دار روزنامه‌ها و جراید، می‌توان از منظر طنز به بررسی و بازنگری اتفاقات و تحولات جامعه در مقاطع و موارد مختلف نشست و حوادث را در حوزه طنز، بازسازی کرد. به نظر من، به هر میزان و مقدار که طنز روزانه و روزنامه‌ای، با ادبیات و شعر و مثل آمیخته و به فرهنگ عامه و فولکلور آویخته باشد؛ بر دیرپایی و مانایی آن افزوده می‌شود.
طنزهای این کتاب در فضایی قلمی شده است که دولت اصلاح‌طلب و اهل گفتمان سیدمحمد خاتمی، در حال تحویل دادن کرسی گرم دولت به فردی به نام محمود احمدی‌نژاد با ادبیات و نگرش خاص خود است. این نکته را بدان خاطر گفتم که همین ابتدای کار، گوشی دستتان باشد. دو سه ماه آن در دولت خاتمی و الباقی در دولت احمدی‌نژاد، به رشته تحریر درآمده است. در هر دو دولت، سعی کردم تا قلم طنزم از دایره انصاف و ادب خارج نگردد و خارج نزند.
طنز و تاریخ، در ارتباطی تنگاتنگ با هم هستند. هرگز آن مقدمه شیرین هم‌استانی خراسانی سبزواری‌الاصل خود را فراموش نمی‌کنم که در ابتدای داستان حسنک وزیر نبشت:
«امروز که من این قصه آغاز می‌کنم، از این قوم که من سخن خواهم راند، یک دو تن زنده‌اند در گوشه‌ای افتاده و… در تاریخی که می‌کنم، سخنی نرانم که آن به تعصّبی و تزیدی کشد و خوانندگان این تصنیف گویند: «شرم باد این پیر را»؛ بلکه آن گوییم که تا خوانندگان با من اندر این موافقت کنند و طعنی نزنند… »
منتهی از این قوم که من سخن می‌گویم، جز یکی دو تن، الباقی بحمدالله زنده‌اند و هر یک به عاقبتی و عافیتی دچار. و دچار یعنی عاشق!

دم همایونی ما گرم که در این هر دو دولت، کار خودمان را کردیم. آب در هاون کوبیدیم!