انتشارات نگاه معاصر منتشر کرد:
آنچه در جنبش زیست محیطی، شاید با تردید یا لکنت به نظر برسد، این است که به یقین نمی‌خواهیم ارباب و حاکم بر طبیعت شویم. اولاً فهمیده‌ایم که این حاکمیت هیچ معنایی ندارد، مگر آنکه جامعه را به بردگی طرحی پوچ درآوریم که ساختارهای سلطه تجسم آن هستند. ثانیاً رابطه‌ای دیگر با طبیعت و جهان می‌خواهیم و این به معنای شیوه زندگی و نیازهایی دیگر است. حال، پرسش این است: کدام شیوه زندگی؟ کدام نیازها؟ چه می‌خواهیم؟ چه کسی بر چه مبنایی می‌خواهد به این پرسش‌ها پاسخ گوید؟ جنبش زیست محیطی، یکی از جنبش‌هایی است که می‌کوشند به طرف خود- فرمانروایی جامعه پیش بروند و هر گاه فرصتی پیش آمد تا شفاهی یا کتبی درباره آن سخن گویم، آن را در قالب جنبش‌های رهایی بخش برای خود فرمانروایی فردی و جمعی دیدم. هدف جنبش زیست محیطی، در درجه نخست، خود- فرمانروایی در برابر نظامی فن سالار و تولیدی است که مدعی است اجتناب ناپذیر است یا به صورت فرضی، بهترین نظام است؛ این همان نظام فن سالار و تولیدی حاکم در جامعه امروزی است. اما کاملا بدیهی است که جنبش زیست محیطی با پرسش‌هایی که مطرح می‌کند، از نظام فن سالار و تولیدی فراتر می‌رود و کل سیاست و اجتماع را درگیر می‌کند.
کرنلیوس کاستوریادیس