انتشارات شیرازه منتشر کرد:
هر چند نقش صنعت در غلبه جهانی نظام سرمایه داری غیرقابل انکار است اما این غلبه بدون واسطه دو میانجی دیگر غیر ممکن می‌نماید؛ یکی میانجی‌ای اعتباری، مشتمل بر تمامی آن سعی و تلاش‌های گفتمانی‌ای که برای تفهیم منافع صاحبان سرمایه همچون منفعت عمومی صورت گرفت؛ و دیگری، میانجی‌ای انضمامی، که همان تأسیس دیوانسالاری‌ها گسترده بود با سلسله مراتب روشن تصمیم گیری، حاصل کار، برپایی نظامی بود که در عام‌ترین توصیفش سرمایه داری اجتماعی نام گرفت. سرمایه داری اجتماعی همزمان با تثبیت خود، فرهنگی را نیز بر جامعه مستولی کرد که هم از ضرباهنگ زمانی خاص خود برخوردار بود و هم متکی به شبکه‌های اجتماعی‌ای که در آنها قدرت و اقتدار همسنگ هم بودند. فرهنگی که در آن، بسیاری از مفاهیم جهت دهنده به زندگی شهروندان - همچون فایده مندی، منزلت، عزت نفس و غیره - از تعاریف کم و بیش عام و روشنی برخوردار بودند. اکنون، با عقب نشینی سرمایه داری اجتماعی و جایگزینی‌اش با سرمایه داری نو، همه این سازوکارهای فرهنگی دستخوش دگرگونی شده‌اند. کتاب حاضر کندوکاوی است انتقادی در چیستی فرهنگ جدیدی که جانشین آن فرهنگ پیشین شده است.