انتشارات قدیانی منتشر کرد:
امام علی النقی(ع) (هادی)، خیلی مهربان بود و همیشه لبخندی بر لب داشت. یاران آن حضرت هروقت غمگین می‌شدند، به دیدارش می‌رفتند و با دیدن صورت مهربان و لبخند شیرین او، غم‌هایشان را فراموش می‌کردند. دیدار آن حضرت برای هر کسی، شادی آور بود و همهٔ مردم، دوستش داشتند. متوکل - خلیفهٔ ستمگر عباسی - اگرچه در ظاهر، خودش را از دوستداران امام هادی(ع) نشان می‌داد، اما نسبت به آن حضرت، کینه و دشمنی داشت. او از شخصیت بزرگ امام می‌ترسید، برای همین، دستور داده بود تا آن حضرت را از مدینه به سامرا- مرکز حکومت خود بیاورند تا همیشه و در همه حال، آن حضرت و یارانش زیر نظر مأموران حکومتی باشند.