انتشارات شهید کاظمی منتشر کرد:

حوالی غروب بود که رسیدیم شیوان کندی. روستایی کم جمعیت که باجادهٔ خوی به چالدارن، یکی دو کوه فاصله دارد و راهش مال روست. صندوق سیار از ایستگاه‌های قبلی‌اش، قبل از مارسیده بود آنجاو رأی گیری برای انتخاب رئیس جمهور و اعضای شورای ده جریان داشته در مسجد قدیمی ده با سقفی چوبی که در روزهای آخر اردیبهشت، هنوز بخاری هیزمی‌اش به راه بود و داخل که می‌شدی، بوی خوب چوب سوخته پر می‌شد توی پره‌های دماغت.

جوان‌های روستا در نبود خادم مسجد، بساط چای را راه انداخته بودند و پاقدم رانندهٔ خوش روزی ما، سفروشان باز بود و بفرما زدند و نشاندندمان سمت بالای سفرهٔ عصرانه‌شان که عبارت بود از نان لواش محلی که بوی سبوسش مستت می‌کرد و مربا ونیمرو وماست.