انتشارات صاد منتشر کرد:
«چهل‌ویکم» قصهٔ عارفان و کاتبان است. قصهٔ ادریس و میرعماد. یکی به قصد توبه چله‌نشین مسجد گوهرشاد شده و دیگری باید برای ادای قرض پدرش، چهل روایت از تذکرهٔ عطار را به خط خوش بنویسد.
ادریس برخلاف میرعماد گذشته‌ای ندارد و از همین روی شاید بتوان به گمنامی عارفان اشاره داشت. او مامور نظمیه است، در یکی از سرکشی‌هایش به چشمان مشکی گل‌نسا دل می‌بندد و تمام رویایش به دست آوردن او می‌شود.
داستان تصاویر شاعرانه و خیال‌انگیز کم ندارد.
اسامی به کار رفته در داستان، مانند سرهنگ قادری، بهلول، داور و… طبق مستندات تاریخی به کار رفته‌اند و نقش تاثیرگذاری در فضاسازی و پیشبرد داستان دارند. ایهام تعمدی به کار رفته در انتخاب نام کاتب که هم‌نام با میرعماد حسنی، پرآوازه‌ترین خوش‌نویس ایرانی در روزگار صفویه است، از ابتکارات نویسنده بوده.