انتشارات چشمه منتشر کرد:
فرانسوا تروفو: با برنارد هرمن به تماشای فیلم می‌نشینیم. فیلم را تکه تکه که می‌بینم، ازش خوشم می‌آید، ولی از سر تا ته که تماشا می‌کنم به نظرم خسته کننده می‌رسد. به خودم می‌گویم علتش این است که لحظه به لحظهٔ فیلم را از حفظ هستم و آدم فیلمی را که خودش گرفته محال است بتواند به چشم یک تماشاگر عادی نگاه کند، مگر اینکه یکی دو سال از زمان ساختن فیلم گذشته و آدم فیلم را در این فاصله هیچ ندیده باشد…
فیلمی که روی پرده می‌بینید چیزی خواهد بود که فقط در مغز ما دو نفر وجود داشته: ترکیبی از دیوانگی برادبری و جنون. و خدا می‌داند که آیا این دو با هم خوب درآمیخته‌اند یا نه… موقعی که فیلم می‌سازیم، یا کتاب می‌نویسیم، موجوداتی غیرعادی هستیم که آدم‌های عادی را مطرح می‌کنیم.
فارنهایت ۴۵۱ یک افسانهٔ علمی به شیوهٔ چترهای شربورگ (۱۹۶۳) است. به جای قصه‌ای عادی که در آن شخصیت‌ها آواز می‌خوانند، ما در اینجا قهرمانانی داریم که از کتاب خواندن منع شده‌اند. مثل «صبح به خیر» گفتن ساده است، اما «صبح به خیر» گفتن واقعا این قدر ساده است؟