در این کتاب استدلال می‌کنیم که بحران در جامعه‌شناسی هنگامی اجتناب‌ناپذیر شد که ما از تعهداتِ نخستینِ بنیان‌گذاران این رشته منحرف شدیم؛ تعهداتی که می‌گفت، بدون قوانین کلی، هیچ نوع جامعه‌شناسی علمی‌ای وجود نخواهد داشت. به‌علاوه، جامعه‌شناسی در میان همان محیط فکری‌ای متولد شد که نظریهٔ تکامل داروین و نهایتاً ژنتیک انسانی و علوم تکاملی مختلف متولد شدند، علومی که در جهت مطالعهٔ اجتماعی توسعه یافتند. برای دهه‌ها این انقلاب علمی با گام‌هایی سریع توسعه یافت و برخی شاخه‌های علوم انسانی وارد جریان این انقلاب شدند. باید گفت که جامعه‌شناسی نیز، برای حفظ بقای خود به عنوان یک رشتهٔ علمی، باید همانند آنان عمل کند و این کار را بسیار سریع انجام دهد، زیرا اکنون روند مثله کردن رشتهٔ ما بسیار سریع اتفاق می‌افتد. در این راه، جامعه‌شناسی نیاز به فراگیری درس‌های داروینی و سهیم‌شدن در قلمروهای روبه‌گسترش آن دارد.