با صدای کیانوش سرم را سمت راه پله‌ها می‌چرخانم. نگاه معنادار او بین من و فرزاد در گردش است. فرزاد پیش دستی می‌کند و از من کمی فاصله میگیرد اما هم چنان لبخندی بر لبش نشسته است. حالا که به کیانوش رسیده و دست روی شانهٔ پسرعمویش می‌گذارد.

چیزی زیر گوش کیانوش می‌گوید و بعد خودش با صدای بلند می‌خندد اما من رد اخم‌های کیانوش را درون چهره‌اش می‌بینم. فرزاد نیم نگاهی به من تحویل می‌دهد و از پله‌ها بالا می‌رود. من کنار در منتظر کیانوش می‌مانم. خودش را به من نزدیک می‌کند و هم چنان اخم دارد.

_ فرزاد چی بهت گفت؟