«ویتگنشتاین» فیلسوفی است که دو نگرش فلسفی اساساً متفاوت پدید آورده است. به تأیید همه آنهایی که در کنار این فیلسوف بوده‌اند، زندگی وی با فلسفه‌اش گره خورده بود و این دو بر هم تأثیر می‌نهادند. ویتگنشتاین همیشه متحیر به نظر می‌رسید. حیرت او تنها در کلاس فلسفه نبود. وی در طول زندگی‌اش در همه جا و در مواجهه با همه چیز متحیر بود و فلسفه می‌ورزید. از قضا، همین فیلسوفی که زندگی‌اش غرق در حیرت فلسفی بود در میان همه آن چیزهایی که آدمی برای خلوت خویش برمی‌گزیند از قبیل دین، عرفان و… به هنر دل بسته بود و در میان هنرها بیش از همه به موسیقی. به عنوان مثال، او در پاره‌ای از این آثار برای شرح بهتر دیدگاهش در خصوص معنا، فهم جمله را چون فهم موسیقی دانسته است. ویتگنشتاین برای فهم و تفهیم مفاهیم فلسفی‌اش از مثال‌های هنری بهره گرفته است و این امر از تعلق خاطر فراوان وی به هنر نشان دارد.