مهار ناشدنی

نیک وی آچیچ که با یک محدودیت جسمانی متولد شده‌است از نداشتن دست وپا نهراسید و به قول خودش همواره کوشید تا با ایمان، مهارناشدنی شود.

او در کتاب خود از اشعار شاعران بزرگی چون مولانا و حافظ هم استفاده کرده‌است که این موضوع شاید برای مخاطب ایرانی جذاب باشد. جدای از آن بخش پایانی کتابش را نیز به متون شعرگونه زیبایی اختصاص داده‌است.

آچیچ در بخشی از این کتاب درباره تجربه نخستین سخنرانی‌اش در شرایطی که از هزینه کردن ده هزار دلار و تعداد کم شرکت‌کنندگان در مراسم سخنرانی امور معنوی‌ام ناراحت بود، می‌گوید: پدرم گفت که خیالی نیست در عوض کاری خوب ارائه دادی. به تو افتخار می‌کنم که شهامت از دست دادن ده‌هزار دلار را داشتی و توانستی آن را برای کاری مهم به خطر بیندازی. مهم آن نیست که شکست خورده‌ای. مهم آن است که ظرفیت این شکست را داشته‌باشی. توصیه پدرم را آویزه گوشم کردم. از آن به بعد هرکسی به نحوی شکست مرا یادآوری می‌کرد در جواب می‌گفتم که من ظرفیت این شکست را دارم. خوشحالم که آن شکست باعث شد تا چنین ظرفیتی را در خود کشف کنم.

این نمی‌تواند صرفا یک کتاب انگیزشی شعارزده باشد، چراکه برآمده از دل تجربیات مردی است که برای زندگی و داشتن سهمی برابر در این دنیای نامتوازن با تمام وجودش جنگیده‌است و حالا از این تجربیات سخن می‌گوید: صرف‌نظر از حوادثی که در زندگی برای ما روی می‌دهد، این ماییم که تصمیم می‌گیریم درباره آنها چگونه فکر کنیم.

مهار ناشدنی، دومین کتاب این نویسنده است. کتاب نخست او  زندگی بی‌حد و مرز نام دارد که برخلاف کتاب دوم در آن بیشتر به زندگی خصوصی خود اشاره داشت.