یامین پور در رمان «ارتداد» به سراغ سیاست رفته و کوشیده یک عاشقانه سیاسی را برای علاقه مندان تدارک ببیند.

در «ارتداد»، داستان از اوج شروع می‌شود و خواننده از شنیدن خبری شوکه می‌شود، او ما را به ۲۲ بهمن ۵۷ برده اما نه آن ۲۲ بهمنی که انقلاب پیروز شد! بلکه یک ۲۲ بهمن سیاه و خون آلود… ۲۲ بهمنی که رنگ و بویی از پیروزی ندارد… سیاه‌تر از ۱۷ شهریور.

حالا شنیدن قصه هم جذاب است و هم غیر قابل تصور، در جای جای کتاب خودت را در خیابان‌های تهران تصور میکنی؛ در شرایطی که هنوز ده روز از جشن عمومی ورود امام به میهن نگذشته، عزادار شده است. مردم تمام امید خود را نابود شده می‌بینند و شیرینی پیروزی در کام آنها تلخ شده است.

راوی قصه، مرد عاشقی است که عاشقانه‌های زندگی‌اش در دل این تاریخ معکوس رقم می‌خورد و حالا در جایی از تاریخ ایستاده که هیچگاه رخ نداده اما به ما نهیب می‌زند که ممکن بود امروز در جایی شبیه آنجا که او قرار گرفته، ایستاده بودیم.

رمان «ارتداد» که حدود ۲۵۰ صفحه دارد، در در سه بخش «حیرت»، «ارتداد» و «رجعت» نوشته شده است.

بلا را ما انتخاب نمی‌کنیم. بلا غالبا خودش سرزده می‌آید و ماهیچه‌های کرخت و خواب آلود تاریخ را به تحرک وا می‌دارد. بلا می‌آید تا تاریخ زخم بستر نگیرد. دقیقا لحظه‌ای که همگان در شهری پر پیچ و خم و خاموش گم و گور شده‌اند و بی‌مقصد به دیوارهای بلند روز مرگی می‌خورند، فتنه‌ای جرقه می‌زند و «وقت» و هنگام‌ای تجلی می‌کند تا چشمها برای لحظاتی مبدا و مقصد را ببینند و راه را از سر بگیرند. فتنه ترفند خداوند است برای ورق زدن تاریخ، برای زیر و رو کردن همه چیز، از ارباب و رعیت، ظالم و مظلوم، گمراه و هدایت شده، دارا و ندار، غمگین و سرخوش، نگران و امیدوار.