انتشارات کوله‌پشتی منتشر کرد:

اوج جنبش ادبیات داستانی کردستان ایران، در سال‌های دههٔ ۱۳۷۰ بود که داستان‌نویسان مدرن و نواندیش ظهور کردند و داستان‌هایی آفریدند که با داستان‌های موفق ادبیات جهان پهلو می‌زند. نسل جدید نویسندگان کرد، راه‌های تازه‌تری را در عرصهٔ داستان‌نویسی آزمودند. در نوشته‌های آنان، تعهد اجتماعی به آن مفهومی که در داستان‌های قزلجی دیده می‌شود، وجود ندارد. آن‌ها نویسنده‌های عصیان‌گری‌اند که علیه اندیشه‌ها و عادت‌های منجمد می‌شورند و با تازه‌ترین شیوه‌های داستان‌نویسی، به کاویدن لایه‌های پنهان ذهن و ضمیر انسان می‌پردازند و پرده از چهرهٔ مسخ‌شدهٔ انسان و اجتماع برمی‌دارند…

آقای «زیروبم» موسیقی دانی جوان بود و خانم «آرایش» که به تازکی دورهٔ دانشکدهٔ هنرهای زیبا را به پایان رسانده بود واز بس متجدد بود تیرک حلقوی چوبین بی‌انتهایی را دنبال کرده و به ابتدای تمدن بشری بازگشته بود، بر این باور بود که زشتی و پلشتی، برترین نماد زیبایی است و به «زئوس» و «ونوس» هم سوگند می‌خورد که دروغ نمی‌گوید. او می‌گفت: «وقتی آدم وارد اتاقی می‌شه که توش همه‌چی منظم و مرتب، سر جای خودش قرار گرفته، حالش به هم می‌خوره.»

«شوریده» ی شاعر هم این سخن او را بسیار می‌پسندید و همیشه می‌گفت: «یه شعر طالب شما خانم آرایش… یه شعر دربارهٔ دختر خانمی که توی این برهوت بی‌ذوقی، مفهوم زیبایی رو درک می‌کنه.»