و من مبهوت نگاه امیر مهدی بودم که لحظه‌ای دست از سرم برنداشت. گرمای نگاهش تو عصر اون روز پاییزی نوید صبر بر حکمت خدا بود. من خدایی داشتم که پاداش صبرم رور همونطور می‌داد که دوست داشتم. من دوست داشتنی‌ها رو بارها و بارها از خدا هدیه گرفتم…