انتشارات نگاه معاصر منتشر کرد:

گاهی هنگام خواندن کتاب یا متنی ناگهان با قطعه‌ای روبرو می‌شوی که از دیگر نوشته‌های آن کتاب یا آن متن متفاوت می‌نماید. به یکباره در آن قطعه قدرت و نیرویی غریب احساس می‌کنی و اگرچه نمی‌توانی آن قطعه را کاملا هضم و جذب کنی اما تا مدت‌ها زیر سیطرهٔ آن باقی خواهی ماند. در نوجوانی کتابی می‌خواندم که آیات قرآن را براساس موضوعات مختلف دسته بندی کرده بود و من آیه‌ها را با توجه به اشتراک معنا و مضمون‌شان پشت سر هم می‌خواندم. خوب به یاد دارم هنگامی که نخستین بار به آیه نور رسیدم متوقف شدم: «خداوند روشنایی آسمان‌ها و زمین است. مثل روشنی‌اش چون چراغدانی ست که در آن چراغی هست، آن چراغ در آبگینه‌ای، آن آبگینه چونان ستاره‌ای درخشان که برافروزد از درخت خجسته زیتونی که نه خاوری و نه باختری است، نزدیک است روغنش روشنایی بخشد اگرچه آتشی به آن نرسد. روشنایی بر فراز روشنایی است. خداوند هرکه را خواهد با روشنایی خویش راهنما شود، و این مثل‌ها را خداوند برای مردمان می‌زند و خداوند به هر چیزی داناست.»