«انتظار می‌رود که شاه تا ده سال آینده فعالانه در قدرت باقی باشد».  این نتیجه‌گیری گزارشی کاملاً سری دربارهٔ آیندهٔ شرایط سیاسی ایران بود که تحلیلگران سازمان سیا در آبان‌ماه سال ۱۳۵۷ به دولت ایالات متحده ارائه کردند. ۱۰۰ روز بعد، پادشاهیِ ۳۷سالهٔ محمدرضا پهلوی سقوط کرد. انقلاب اسلامی ایران از همان لحظهٔ پیروزی چالشی دشوار پیش پای تحلیلگرانی گذاشت که وضعیت ایران را مطالعه می‌کردند: چرا هیچ کس نتوانسته بود انقلابی چنین سهمگین را پیش‌بینی کند؟ چارلز کورزمن، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه کارولینای شمالی، در این کتاب به مطالعهٔ همین تصورناپذیری می‌پردازد. او تحلیل‌های رایج دربارهٔ انقلاب اسلامی را مطرح می‌کند و نشان می‌دهد چطور در نظر نگرفتنِ «پیش‌بینی‌ناپذیریِ وقایع» باعث شده است تجربهٔ انقلاب به‌درستی تجزیه و تحلیل نشود. گری سیک، تحلیلگر بلندآوازهٔ سیاسی، دربارهٔ انقلاب تصورناپذیر در ایران گفته است: «کاری عظیم دربارهٔ انقلاب ایران، و انقلاب به‌طور کلی».