همان تلخ همیشگی

انتشارات شقایق منتشر کرد:
از راه پله‌ها علاوه بر صدای پا، صدای حرف زدن هم می‌آمد. صدایش را شنیدم. هیچ کدام‌مان فاصله را نه برمی داشتیم و نه کم می‌کردیم. جایی حوالی هم نفس می‌کشیدیم. دوئل راه انداخته بودیم. نه او کنار می‌کشید و نه من! صدای پایین واضح و واضح‌تر می‌شد، چشم در چشم هم بودیم. لجبازی نبود، یک چیز دیگر بود. ا او خیلی نزدیک شده بود، اما جاذبه‌ای عجیب من را همان جانگه داشته بود. ایمان آوردم که قطبهای ناهمنام همدیگر را جذب می‌کنند.