انتشارات سروش منتشر کرد:

گسترش روزافزون ناپایداری در عرصه‌های زندگی بشر و آثار عمیق آن بر کیفیت زیست پذیری، محققان و جوامع دانشگاهی را در دهه‌های اخیر وادار به بررسی ابعاد و زوایای گوناگون این ناپایداری‌ها و تغییر شیوه‌های زندگی انسان‌ها کرده است. با نگاهی به ابعاد و پیامدهای ناپایداری می‌توان دریافت که بسیاری از این پیامدها ریشه در الگوهای مرسوم رشد و توسعه اقتصادی دارد که افزون بر بهره کشی بیشتر از طبیعت و محیط زیست، به استثمار انسانی نیز دامن زده‌اند. بنابراین، نیاز به رویکردهای جدید مانند اقتصاد سبز، بیش از پیش اهمیت یافته و در محافل علمی و برنامه ریزی‌های شهری و منطقه‌ای نیز جایگاه مهمی را به خود اختصاص داده است.

گفتنی است که برای تحقق توسعه پایدار و اقتصاد سبز توجه به جایگاه کنشگران نوظهور مانند سازمان‌های مردم نهاد، اجتماعات محلی و بخش خصوصی اهمیت بسزایی یافته است. به سخن دیگر، مانند گذشته، فقط دولت‌ها بازیگر اصلی برنامه ریزی‌های توسعه به شمار نمی‌آیند و باید برای بازیگران جدید، گروه‌های آسیب پذیر، فرایندهای تصمیم گیری مشارکتی و به اجرا درآمدن تصمیم گیری‌ها و به عبارتی «حکمروایی شایسته»، جایگاه ویژه‌ای قائل شد. از این رو، در این نوشتار، مفهوم حکمروایی و نقش آن در تحقق اقتصاد سبز طنین ویژه‌ای دارد.