ادیتادوگالیچ، دختر شانزده ساله‌ای که به هنگام جنگ بوسنی به همراه خانواده‌اش به آلمان فرار کرده، در کتاب «وطن فقط یک سرزمین نیست»، خاطرات خود را از زندگی در بوسنی قبل و در حین جنگ بازگو می‌کند. خاطره‌هایی که در برخی فصل‌ها از زبان مادر و پدرش روایت می‌شود و همگی توصیف دردها، رنج‌ها و شادیهای آنهاست. کتاب علاوه بر فصل‌هایی که به ماجرای فرار و پناهندگی ادیتا و خانواده‌اش و مشکلاتی که در این زمینه متحمل شده‌اند می‌پردازد، در بخش‌های ابتدایی خود، توصیفاتی دقیق از ویژگیهای جغرافیایی، فرهنگی و مذهبی بوسنی هرزگووین ارایه می‌کند. کتاب، تصویری جذاب و خواندنی از شیوه‌های زیستی مردمان این سرزمین و آداب و رسومشان و همینطور مناظر اسرارآمیز طبیعت اطرافشان را به نمایش می‌گذارد.
همچنین علاوه بر پرداختن به خاطرات واقعی ادیتا و خانواده‌اش در مورد جنگ و فرهنگ کشورشان، در لایه‌های پنهان خود، به نقد رفتارها و تفکراتی می‌پردازد که به منجر به پدیده خانمان سوز جنگ می‌شوند. کارین کوسترر، نویسنده کتاب، ادیتا و خانواده‌اش را به عنوان شاهدان عینی جنگ، وادار به یادآوری خاطراتی می‌کند که نمایشگر زندگی آن‌ها قبل و بعد از جنگ است؛ نمایشی که در پی تاکید بر وجه نابودگرانه جنگ و تاثیرش بر زندگی این آدمهاست. کتاب از زندگی عادی ادیتا و خانواده‌اش در آپارتمان شخصی‌شان در مرکز شهر زورنیک و با تصویری دقیق از معماری زیبای خانه آغاز می‌شود و در فصل‌های انتهایی خود به یک زندگی خلاصه شده در کیف‌های سفری می‌رسد. ادیتا در بازگویی خاطراتش، تنها به ذکر وقایع مهم تاریخی و سیاسی و حوادث مربوط به جنگ نمی‌پردازد. روایت داستانی او از زندگی مردم بوسنی در روزهای قبل از جنگ و سنت‌های کوچکی مثل نوشیدن قهوه، مراسم ماه رمضان و غذاها و شربت‌های مخصوص افطار، اعیاد مذهبی و دیگر مراسم مسلمانان بوسنیایی، زمینه‌ای آرام و پر از نشاط و زندگی را پیش از حادثه جنگ به تصویر می‌کشد. از این لحاظ می‌توان جنگ را نقطه بزنگاه خاطرات ادیتا وآغازی برای کشمکش‌ها و تعلیق‌های آن دانست. «وطن فقط یک سرزمین نیست» کتابی است که به گفته نویسنده‌اش، صلح و آشتی را رواج می‌دهد و علیه هیچ ملتی نوشته نشده است.